Ta-ta-ta-ta-ta-ta-ta! klonk het vrij luid in de therapieruimte. Your love gives me such a thrill. But your love won't pay my bills. I want money.
Dat was de telefoon van Becky, by way of The Flying Lizards by way of The Beatles by way of een oud bluesnummer, dat ooit pijn deed, maar in deze versie uit de jaren tachtig subliem was geïroniseerd.
Becky stond op en liep naar de gang. Veel schaamte kende ze niet; discreet was ze wel.
Wat nu weer, dacht Ferwerda. Roman kon het niet zijn; die zat hier te spelen met zijn loper. Jimbo natuurlijk, die belde voor elk wissewasje. Nee, wacht, die belde helemaal nooit, dat was het probleem juist, die liet niet eens meer appjes achter, die was volledig incommunicado de afgelopen periode. De sociale media hadden zijn anti-sociale gedragingen verder aangewakkerd, gelegitimeerd. Ferwerda had de puber nog met weemoed verteld hoe hijzelf lang geleden vanuit verre oorden zijn moeder belde (zijn vader wilde hij liever niet aan de lijn hebben). Altijd collect. 'Jan Jaap Ferwerda calling. Do you accept the charges?' Maman, maakt u nog wat over? Ferwerda zou willen dat hij nu, tegen zijn pensioen aan, haar nog eens collect kon bellen maar als ze de telefoon al opnam, hoorde hij alleen nog gepiep en gehijg.
De overgebleven jaloezie-patiënten in de therapieruimte zwegen. Frank maakte van de gelegenheid gebruik verse rooibosthee te zetten en de schaal met ministroopwafels aan te vullen. Ferwerda kwamen zowel de ministroopwafels als de rooibosthee de neus uit, maar hij wilde geen spelbreker zijn. Verveeld speelde hij met zijn toren. Hij vroeg zich af waarom hij geen koning had gekozen.
Toen stormde Becky de ruimte binnen. Janja, Roman, help! Something terrible happened to Jimbo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn