Een café. Vier meisjes, opnieuw, maar dit keer geen schrijvers. Ook een stuk jonger trouwens, maar wel, misschien, vrouwelijker. Ze weten niet dat ik ze bekijk of ze doen alsof ze het niet weten. Ik zou mezelf geen gluurder noemen maar ze nodigen uit tot gluren, deze vier. Drie zitten er recht tegenover me op een bank, hemelsbreed twee meter schat ik van mij verwijderd. Een zit er op een stoel haaks op die bank geplaatst. Zij lijkt mij de leider. Ze heeft de langste nagels, roodgelakt, en het strakste truitje, dat haar boezem het meest, hoe zal ik het zeggen, pregnant doet uitkomen, als feesthoedjes, zoals in die oude foto's van Marilyn. Bullet bra heet zoiets weet ik nu. Ik wil niet weten waar ze het over hebben, ik wil alleen maar bestuderen. Mag zoiets nog, in het huidige tijdgewricht?
Van de drie op de bank springt de middelste het meest in het oog. Dat is niet zo vreemd want ze is niet alleen obees, maar trots-obees, trobees. Ze gooit haar enorme boezem in de strijd, met lingerie, cleavage en wat niet al.
Het meisje rechts valt vooral op door niet op te vallen. Ze mengt zich niet in het gesprek. Ze draagt als enige een bril. En, dit vind ik knap van haar, ze kijkt niet alleen niet op haar telefoon, ze haalt hem niet eens tevoorschijn. Misschien heeft ze er geen. Dan verdient ze een prijs.
De andere drie hebben er wel een. Af en toe valt het gesprek stil, lijkt het tafereel op een freeze uit een film, namelijk als de leider en de trobees en het meisje dat ik nog niet had beschreven (een soort secondant van de leider lijkt me) simultaan hun glitterende telefoons tevoorschijn halen en zich even, heel even vastplakken aan hun schermpje.
Er zit een ring aan die mobieltjes vast, zie ik, aan de achterkant. Ik weet niet wat dat te beteken heeft, maar ik denk meteen: seksspeeltje.
De waarheid is prozaïscher.
'Het gaat om een standaardje meneer, zodat we het schermpje op zijn kant kunnen zetten om een film te kijken, als u dat goed vindt.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn