Mooiemeisjescafé

Malcolm Teasdale: Bag of chips

Aangekomen bij het mooiemeisjescafé tref ik voor de ingang geen moederfietsen aan, geen vaderfietsen, geen opa- of omafietsen, alleen fietsen van vrijheidsstrijders, vrijheidsaanhangers, groots- en meeslepende levenskunstenaars, autonome dichters – naarstig op zoek naar monden om hun mond op te schroeven, stel ik me zo voor, dat dan weer wel – en binnen inderdaad mooie meisjes. Er moet, ergens, een verzadigingspunt zijn voor mooie meisjes, maar hier is het nog niet bereikt.
Het eerste mooie meisje valt niet weinig op, want ze staat achter de bar. Ze draagt een t-shirt met SCOOTER erop, onder of boven de afbeelding van een muis, of een poes of een konijn op een scooter. Het is moeilijk om niet de hele tijd naar dit meisje te kijken, niet dat er geen andere mooie meisjes zijn, maar Scooter huppelt onophoudelijk tussen de chaotisch opgestelde tafeltjes en stoeltjes door met bestellingen. Dit is nog zo'n café waar men bestellingen opneemt en bezorgt. Het mag niet verbazen dat Nieuwe Vriend P., nog gejetlagd van zijn jetsetbestaan, tegen een tafeltje stoot en hiermee het biertje dat op dat tafeltje stond doet omkiepen. Het mooie meisje dat bij het biertje hoort, blijft ongedeerd. In een Andere Tijd of een Andere Plaats was zo'n voorval het startschot geweest voor op zijn minst een Conversatie met Vreemden, maar vanavond in het mmc blijft het bij korte excuses, verlegen glimlachjes, een vers biertje, en wederzijds negeren.
Uit mijn ooghoek word ik een chipszakje op een belendend tafeltje gewaar. Ik hou het chipszakje scherp in het oog. Als het wat mij betreft te lang onaangeroerd blijft om nog van rechtmatig eigendom te kunnen spreken, leg ik er mijn hand op. Het zakje zakt in elkaar. Leeg. Pas nu zie ik de scheur aan de zijkant.
Een mooi meisje glimlacht, haalt even haar schouders op en trekt zich terug in haar bubbel.