Anti-depressiva

Jeff Koons: Balloon Dog (op het dak van Metropolitan Museum of Art)

Vriendin M. (90) is het niet eens met de diagnose die haar zorgteam haar heeft gegeven. 'Volgens mij ben ik helemaal niet depressief.'
'Volgens mij ben je wel depressief. Je hebt nergens zin meer in, je komt al weken je bed niet uit en je slaapt slecht.'
De onbezoldigde wonderdokter in mij is weer eens aan het woord. Ik kan mijn eigen analyses niet tegenhouden. Niemand kan zijn eigen analyses tegenhouden, de vraag is alleen of je ze moet uitspreken.
'Gebruik je anti-depressiva?'
'Ja, maar daar word ik helemaal niet goed van. Dan gaat mijn maag overstuur, dat wil je niet weten, dan komt het er overal uit, van boven en van onder, en dan eet ik niets meer, en ik weeg al bijna niks.'
'Hoeveel weeg je?'
'Achtendertig.'
'Dan zou ik die anti-depressiva maar vergeten. Of een ander soort proberen. First things first... heb je al kans gezien wat zonnestralen op te pikken?' Lichttherapie lijkt me toch de goedkoopste therapie – maar dan moet er wel licht zijn, en dat is er nu.
'Ik zit op het balkon, verder kom ik niet, en dat balkon is op het noorden, maar ik vang wel iets op.'
'Ik vind trouwens dat je nu inderdaad helemaal niet depressief klinkt... De afgelopen keren klaagde je alsmaar, maar nu klink je vrolijk.'
'Ik ben ook vrolijk.'
Dat is winst.
Eigenlijk moet ik haar uitlaten, zoals je een hondje uitlaat. M. heeft een hondje, dus die zouden elkaar kunnen uitlaten, maar het hondje logeert thans elders.
Een goed anti-depressivum, zo'n hondje, en niet alleen omdat je gedwongen wordt naar buiten te gaan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn