Casanova (appropriate)

Fellini's Casanova (Donald Sutherland)

Vanuit de ruimgesorteerde giftshop van het Casanova Museum bel ik Reiseführer. 'Denk je dat onze negenjarige boos wordt als ik zonder hem ga? Als hij hoort dat er een virtual reality-dingetje in zat, zal hij dat vast niet hebben willen missen.'
Reiseführer gaat niet akkoord met de veronderstelling die van de vraag uitgaat, namelijk dat ik een keus heb om nu in mijn eentje naar het Casanova Museum, of welk museum dan ook, te gaan. 'Wij zijn zo bij het barretje waar we hebben afgesproken! Dus kom jij daar ook maar eerst heen.'
Ik had niet moeten bellen, denk ik, zoals zo vaak, te laat.
Even later zit ik achter een glinsterende soave in het barretje te wachten op mijn gezin.
Nog weer later zitten mijn zoon en ik alsnog in het Casanova Museum, met een VR-bril en koptelefoon op. Hij heeft er zin in. Ik ook. Ik bedenk me dat dit toch wel erg veel op een rite de passage begint te lijken, maar wat zou het? Negen jaar is in warme landen helemaal niet zo vroeg voor een cursus paren.
Weinig paring trouwens, in het Casanova Museum. Alles blijft 'appropriate', had de dame die de kaartjes verkoopt mij vooraf al verzekerd. 'Mijn interesse was groter geweest, als de tentoonstelling niet appropriate zou zijn,' zei ik. 'Casanova was zelf niet appropriate.' Daar was ze het mee eens, maar probeer heden ten dage nog maar eens inappropriateness te verkopen.
Het VR-dingetje doen mijn zoon en ik twee keer. We zetten een bril op en een kop telefoon, en wanen ons drie minuten Casanova in 18e eeuws Venetië.
Leuk, dat is het woord.