6. Some privacy

Zabou, Privacy

Om de situatie ingewikkelder te maken, althans voor mij, kwam Bettina ook nog eens aanzetten, in haar kokerrok, met haar keffertje, gewoon, omdat ze in de straat was, waarschijnlijk wezen shoppen bij de deftige kaaswinkel om de hoek. Ze dacht dat wij dat 'wel leuk' zouden vinden, zo'n spontaan bezoekje. Ik heb niks tegen Bettina, of haar keffertje, allerminst, Bettina is zo'n vrouw tegen wie je niets  k u n t  hebben, al zou je willen, maar ze staat te dicht bij me, dat is het probleem. Ze rijdt tegen me op. Ik doe een stap naar achter, Bettina doet een stap naar voor. Ik doe een stap naar links, om haar te ontwijken; zij volgt me, alsof we aan het stijldansen zijn. Bettina is een onontwijkbare vrouw. Verder is ze heel aardig. Maar daar had ik nu 'dus' niets aan.
Hoewel, ik kon een rookgordijn van aardigheid aanleggen, door Bettina en haar keffertje naar voren te schuiven, die samen met Enna een keffende, keuvelende linie vormden tegen mijn gedoodverfde moordenaars. Als Bettina ook nog tegen de mannen aan zou rijden, zich aan hen zou opdringen één voor één...
Maar die kale met de O-benen en dat verkreukelde gezicht – de kreuk zat er nog steeds in – was me voor. Hij tikte iets met zijn vettige vingers op mijn telefoon. Een notitie. De notitie liet hij aan mij zien. 'If you prefer to have some privacy, let us know.'
De notitie verbaasde me. Ik nam aan dat mijn moordenaars meer behoefte hadden aan privacy dan ik, maar misschien was dit hun manier om dat aan mij duidelijk te maken. Ik had inderdaad behoefte aan privacy. Wat had het voor zin om Bettina of all people, haar keffertje, Enna, getuige te laten zijn van mijn liquidatie (ah, van dat woord begreep ik het Latijn wel, ongeveer, maar waar sloeg het op)?
Ik prikte met mijn pink naar boven, en fluisterde: 'Gentlemen, let's go to my office upstairs.'