Pierre Bonnard, Cote d'azur |
Welke opties had ik? Het raampje in de wc was beslist te klein, dat ging ik niet eens proberen, bovendien bracht dat me op de binnenplaats, en dan was ik nog nergens. Brandstichten? Brandstichten was beslist een goed idee, het zorgde voor chaos en verwarring, die op zijn beurt een dekmantel zou kunnen vormen voor mijn escapisme. Ik zou het ladekastje onder de wastafel, met daarin de wc-lectuur (Gummbah et al.) in brand kunnen steken, en dan roepende fire! fire! de gang op kunnen rennen, om door de tuindeuren via de achtertuin bij Mastenbroek of een andere buurman die zijn zaakjes niet op orde had, een schuilplaats zoeken. Maar ik had geen vuur bij me, was al jaren geleden gestopt met roken, en ik verbrandde uit principe geen lectuur. En misschien wel het belangrijkst: ik gunde Mastenbroek de verontwaardiging en het leedvermaak over mijn netelige situatie niet.
Trouwens, er kleefde aan het vluchtscenario nog een bezwaar. Wat zouden de 'flex-migranten' gaan doen als ze achterbleven met Enna? Nee, er zat niets anders op dan 'face the music and dance.'
Toen ik de keuken weer binnenkwam na uitvoerig mijn handen te hebben gewassen, was Enna drukdoende op mijn telefoon foto's te laten zien aan de twee aangekondigde moordenaars, die inmiddels onderuit in de design keukenstoelen hingen.
'I see you are making yourselves comfortable,' zei ik, de houder van de espresso-machine uitkloppend in de notenhouten bak onder het aanrecht.
De mannen reageerden niet op mijn poging tot ironie. Alleen de sik keek even omhoog naar mij, dit keer zonder minieme glimlach.
'And here you see clearly how easily you can reach the beach through this little alleyway,' hoorde ik mijn vrouw voortbeuzelen. 'It only takes two or three minutes to get to the water.' Waar had ze het over? Waarom toonde ze foto's van ons paradijsje aan de Côte d'Azur aan deze volslagen onbekende figuren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn