Ontmaagd

Het verzameld werk van Conny van den Bos is uitgebracht, las ik. Dat feit, die naam en 'Ik geef je een roosje, mijn roosje' voerde mij terug naar 1978, toen ik door Conny werd ontmaagd in de Stadsschouwburg te Eindhoven.
Moeder had het een goed idee gevonden om mij en mijn vriendjes voor mijn elfde verjaardag mee te nemen naar Conny van den Bos. Ik weet niet wat haar bezielde, – dat weet ik nog steeds niet en dat houdt het spannend – maar hoezo zouden elfjarigen zich vermaken bij deze chansonnière?
Conny, gezeten op een barkruk, zette tussen twee liedjes een ernstig gezicht op, en sprak door de microfoon: 'Ik weet dat iemand in de zaal zijn verjaardag viert.'
Stilte.
'Viktor?'
Geroezemoes.
'Viktor, wil je even naar voren komen?'
Nee, toch, dacht ik, het zou toch niet waar zijn? Maar het was wel waar; daar had moeder wel voor gezorgd, want nu gebaarde ze dat ik on-mi-del-lijk naar voren moest komen.
Conny was lief. Ze probeerde een gesprekje aan te knopen, maar uit mij kwam geen geluid. Ik was met stomheid geslagen. En toen gebeurde het: Conny pakte me bij de arm, en gaf me een dikke zoen. Naast mijn mond. De lippenstiftafdruk was enorm.
Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn.