Amandine Tavernier woonde in een weinig charmant rijtjeshuis in een treurige buitenwijk van Parijs, zo'n wijk waarvan je denkt: is dit nu Parijs, waarom zou een mens hier willen wonen, als hij in Parijs woont? Maar ze woonde er met redelijk genoegen, samen met haar knappe zoon Javier, achttien jaar oud inmiddels.
Amandine was ook niet onknap, maar ze had de knapheid van haar zoon toch vooral te danken aan de vader, of meer in het bijzonder aan het zaad van de donor, dat ze uit Spanje had betrokken. Amandine was namelijk niet in staat geweest een man te vinden in Frankrijk die haar had willen of kunnen bevruchten.
De oorzaak zou de premisse zou kunnen zijn van een pornofilm, maar dat wil niet zeggen dat hij geen waarheidsgrond had.
Amandine was niet geïnteresseerd in vaginale seks, vaginale seks deed haar niets, laat staan dat het haar tot een orgasme zou kunnen brengen; daarentegen was ze erg anaal georiënteerd. Sterker, anale seks was de enige seks die haar opwond, de enige seks waar zij op uit was als en indien zij een man had gevonden met wie zij het bed wenste te delen dan was het bruinwerken of wegwezen. Op de vele dates die zij had voor de geboorte van Javier, bracht zij haar sine qua non steeds tijdig ter sprake, nog voordat de gang naar de slaapkamer, of zelfs maar 'your place or mine' was ingezet, maar de mannen waren hier niet voor teruggedeinsd, integendeel, ze waren eerder geprikkeld, geïntrigeerd, ronduit opgewonden zelfs, door de idee.
Maar als ze dan met Amandine naar bed gingen – ze legde haar mannen op hun rug, rolde een condoom over hun lid af en ging vervolgens boven op hen zitten, om voornoemd lid met grote hoeveelheden glijmiddel van achter in te brengen; zij schoof als het ware hurkend haar anus over hun lid op en neer – dan bleken zij hier moeite mee te hebben. Niet zozeer met de condoom of haar anus, als wel met de ondergeschikte positie die ze innamen, en het totale gebrek aan facetime of pillow talk. Amandine reed zichzelf zo snel mogelijk naar een hoogtepunt; het genot dat de onderligger hierbij wel of niet ervaarde, was strikt secondair, hetgeen ook moge blijken uit haar gewoonte om de man na gedane zaken rücksichtlos de deur te wijzen. Er kon zelfs geen kopje thee af.
Het moge duidelijk zijn: Amandine Taverniers seksuele voorkeur viel lastig te rijmen met traditionele gezinsvorming. Daar kwam nog bij dat alleenstaande vrouwen in Frankrijk, een aartsconservatief land, niet in aanmerking kwamen voor zaaddonatie.
Even overwoog ze een vriend of kennis te vragen zijn zaad af te staan, waarmee zij zichzelf vervolgens op de door God en Darwin bepaalde wijze kon bevruchten, maar ze vreesde dat die verwekker zich vervolgens met haar kind ging bemoeien en dat wilde zij onder geen beding.
Het progressievere Spanje bood uitkomst. Amandine reisde naar Madrid, haalde daar zaad – op de menukaart stond 'machozaad' en 'mietjeszaad'; het werd iets ertussenin – spoot die bij zichzelf in met een olijk gevormde spuit (ze maakte er nog wel een feestje van door zichzelf simultaan te stimuleren met een vibrator in de vorm van een stier). Uit deze intieme gebeurtenis werd Javier geboren, vernoemd naar Javier Bardem.
Toen Javier het huis uitging om in Barcelona industrieel ontwerpen te gaan studeren (zo'n detail dat je niet verzint), vroeg Amandine zich af of ze hem de waarheid zou vertellen. Ze had altijd tegen hem volgehouden dat ze tijdens een reis door Spanje een intieme nacht had gehad met een man die Javier heette, en met wie ze nadien alle contact had verloren.
Ze besloot Javier in de waan te laten, waardoor hij, bewust of onbewust, in Spanje op zoek ging naar zijn vader. Door stom toeval kwamen ze elkaar ook een keer tegen, bij de buitenbar op het Crazy Mother festival in Madrid, zonder het te weten. Ze keken elkaar recht in de ogen aan, alsof ze elkaar herkenden, maar toen de zaaddonor, die eigenlijk Geraldo Bolas heette en die zich tot de herenliefde had bekeerd, iets te lang bleef haken aan zijn blik, draaide Javier de andere kant op en vervolgde zijn weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn