Verhuisd

Cour des élèves, meisjesinternaat Vught

Mijn ouders zitten erbij in hun nieuwe appartement in de stad alsof ze   n i e t   zesendertig jaar een comfortabele villa bewoonden met dito tuin in een ruim opgezette buitenwijk.
'Hoe bevalt het gelijkvloerse leven?' vraag ik aan mijn vader. Zoals bij elke vraag, doet hij vrij lang over het antwoord, maar ik geloof dat het hem bevalt. Mijn moeder ziet alleen maar voordelen, ook een strategie.
De naam van het complex nodigt uit tot grappen over het aanstaande einde, maar dat is een kleinigheid. Dat leeftijdgenoten je van de overkant van de straat vanachter hun raam aanstaren – ook daar valt mee te leven. De kamer is warm, ruim en licht, en onderhoudsarm, daar gaat het om.
Als we door de cour lopen, zegt mijn moeder: 'Dit doet mij een beetje denken aan kostschool.'
Groen is hier dun gezaaid. Er is een bescheiden terrasje. Er zijn geen parken of velden in de buurt. 'Je woont in het getto, net zoals wij,' zeg ik tegen mijn moeder. 'Alleen de rijken worden omringd door groen.'
Als voormalig postbesteller meen ik mijn ouders te mogen adviseren inzake de verhuisberichtgeving. 'Als je het via PostNL doet, ben je in één keer klaar.' Ik klink opmerkelijk monter over de Grote Pootuitdraaier. Ik pak de iPad erbij en loop door de keuzemenu's heen, alle mogelijke postverzenders moeten worden afgevinkt. Nu al weet PostNL meer over mijn moeder dan ik over mijn moeder weet. Bij het eindscherm aangekomen zeg ik: 'Dat is dan 44 euro. Voor zes maanden post doorsturen.'
Mijn moeder is verbijsterd. 'Denk je dat ik daarvoor ga betalen? Ben je nu helemaal mal!' Ze rukt de iPad uit mijn handen. We zijn weer thuis.