Zaterdagnacht, in de Rotterdamse metro naar Zuidplein, beleef ik weer eens een Brownsville moment: ik ben de enige witte. Ik noem dit een Brownsville moment, omdat ik in die wijk in New York, precies twintig jaar geleden, voor het eerst een dergelijke ervaring had. Ik ging als kersverse correspondent eens lekker naïef op mijn racefietsje de stad verkennen, en kwam in een buurt waar mijn soort schaars was, en mensen mij op straat toeriepen what the fuck ik daar deed. Goeie vraag.
In deze Rotterdamse metro heb ik wel een reden om te zijn, want ik ben op weg naar huis. Ik kijk mijn ogen uit. Een vooroordeel, maar de meeste jongeren die ik om me heen zie, lijken weggelopen uit een gangsterrap-video. Twee meisjes tegenover me trekken mijn bijzondere aandacht, niet in de laatste plaats omdat een van hen een ultra-sexy topje aanheeft dat haar getattoëerde boezem (iets met Romeinse cijfers) als twee bokshandschoenen omhoog perst. Ze is druk in gesprek met haar grote vriendin, die, als om niets van het spektakel af te pakken, gehuld is in een nauwsluitend trainingspak. Ze draagt een zwart gerande bril die me op een of andere manier aan Spike Lee doet denken.
'Interessant gesprek, hè?' snauwt het meisje in het trainingspak mijn kant op.
Daar zit ik dan, man van, officieel middelbare leeftijd, bleekscheet, die zich vergaapt aan de kleurrijke jeugd van tegenwoordig.
Ik had natuurlijk moeten terugkaatsten: 'Het is niet zozeer jullie gesprek waarin ik ben geïnteresseerd' maar zo gevat ben ik niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn