Carla Bruni: Raphaël |
Ik heb het eerder gezegd en zal het weer zeggen: een van de aardigste dingen van huizenruilen is de greep die je kunt doen uit andermans boekenkast. In het ruilhuis in Montpellier hoefde ik hiervoor weinig moeite te doen, want op het nachtkastje van Laurent (of was het Frédéric?) lag een boek dat me intrigeerde en enige uurtjes vertier heeft verschaft, voor het slapen gaan en bij het wakker worden, en dat ik, als we niet hadden geruild, waarschijnlijk nooit onder ogen had gekregen: de verzamelde columns van pop-filosoof Raphaël Enthoven, onder de intrigerende titel Morales provisoires. Het idee dat een moraal provisorisch kan zijn, spreekt me aan. Provisorisch moralisme is iets anders dan opportunisme. Het is het verschil tussen een poging doen om er iets van te maken maar wel meteen inzien dat het slechts een poging is, en er maar wat op los leven. Het idee dat een moraal vaststaat voor altijd en eeuwig lijkt me weer zo'n typisch christelijk idee (hoewel, je zou ook kunnen zeggen: Platoons), maar het is denk ik verstandig om bereid te zijn af en toe je moraal te herzien, onder de druk van voortschrijdend inzicht, bijvoorbeeld.
Enthoven sprak zijn verzamelde columns uit voor de radio, en ze zijn dus wat aan de toegankelijke kant, hetgeen voor filosofische onderzoek verdacht kan zijn, maar hij maakt vaak goede punten, hoewel hij soms iets te makkelijk scoort bijvoorbeeld bij het duiden van (fake) news, uit, vanzelfsprekend, de internationale (lees Amerikaanse) roddelpers. Op basis van één incident met een American Football-speler verklaart hij de wereld. Hij klinkt, voorzover ik zijn Frans goed begrijp, soms iets te tevreden met zichzelf en zijn interpretaties, maar goed, daar hebben wel meer columnisten last van. Enfin, dankzij een column van Enthoven (interessante naam trouwens; hij blijkt lees ik op Wikipedia een ex te zijn van Carla Bruni, maar dat kunnen er denkelijk wel meer zeggen) ben ik bekend gemaakt met het begrip bore out. Wellicht dat deze variatie op burn out op 'sociale media' allang een staande uitdrukking is, maar ik had hem nog niet gehoord. Heb ik een bore out? Dat is een vraag die elk mens zich, misschien niet dagelijks, zou moeten stellen. Ik werp me hierbij op als therapeut.
Net van Netflix-documentaireserie Donald Trump, An American dream genoten en daar komt Carla B. ook even voorbij. The Donald verlaat zijn toenmalige vriendin Marta Maples en de New York Post wordt gebeld door ene John Miller met het nieuwtje dat Marta is ingeruild voor Carla. Later blijken 2 dingen. Het belletje van John Miller is opgenomen en zijn stem wordt als die van The Donald geïdentificeerd. En Carla weet van niks.
BeantwoordenVerwijderenZolang The Donald regeert ben ik nog lang niet bored out.
Trump is idd een probaat middel tegen een bore out. Zou hij er zelf aan lijden?
BeantwoordenVerwijderen