Misnomer

Het freak accident met de Stint, de Stintramp of 'Oss', is ook, opnieuw of nog steeds doorgedrongen tot de klas van de negenjarige dankzij het Jeugdjournaal, de Grote Opvoeder van overheidszijde.
De negenjarige komt bij me staan terwijl wij natafelen om erover te vertellen, niet met heilige schrik en verontwaardiging op zijn gezicht, maar met een minieme lachkrul rondom zijn mondhoek.
'Wat,' zeg ik, 'mogen er al grappen over worden gemaakt?'
Zeker, humor is de lekkerste therapie, maar over wat leuk is en is wat niet zijn de meningen verdeeld.
De lachkrul verdwijnt niet, als de negenjarige met zijn verhaal begint. Want ze hebben het steeds over een bakfiets, maar het was helemaal geen bakfiets!
'Nee, het was een stint,' zeg ik.
Inderdaad. Maar in het nieuws noemen ze het steeds een bakfiets, en de vader van een klasgenootje, die in de fietsenhandel zit, maakt bezwaar tegen deze misnomer. H a d d e n   ze maar een bakfiets, ja, dan was die bestuurster misschien nog in staat geweest te remmen, of uit te wijken of wat dan ook. Nu was het rechtdoor, met grote snelheid, de hel in.
Hoe ziet zo'n stint er eigenlijk uit? Dat kan de negenjarige precies vertellen, want hij zit zelf ook vaak in zo'n ding: een hardplastic bak, een soort badje, waar acht of zo kindjes in passen, met een Segway-achtig ding erachter gemonteerd, dat hem aandrijft. Een platje eigenlijk, niet veel groter dan een deurmat, waar de bestuurder op staat, zonder verdere bescherming. Aan het stuur zit een bedieningspaneeltje.
'Als je op de haas drukt, dan gaat ie hard,' legt de negenjarige behulpzaam uit. 'En als je op de schildpad drukt, gaat ie langzaam.'
Duidelijk.
Er had nog een diertje op moeten staan, bedenk ik me. Maar ik houd mijn mond, want het is nog te vroeg voor humor, en trouwens, het is niet leuk.