Het is weer zover. Er moet weer wat gebeuren, ergens, voor iemand of iets, dat nut lijkt te hebben. Of in elk geval zin. Er moet weer wat gebeuren om voor op te staan, om mensen van de straat te houden.
Welnu, dan kan het maar beter de Rentrée Littéraire zijn, wat mij betreft, die toch wel eigenaardige gewoonte van de Franse uitgeverij om alle boeken van het seizoen ineens op de markt te plempen. Je vraagt je af of dat voor somethingsellers zoals ikzelf gunstig zou zijn, of juist niet.
In een boekhandel in Montpellier kwam ik Reviens tegen van de mij onbekende Samuel Benchetrit. Ik probeer een boek nooit op zijn omslag te beoordelen, maar in een boekhandel heb je weinig meer om op af te gaan. Ik lees de omslagtekst, en de eerste pagina (zie onderaan als u wilt meelezen. Als u zich afvraagt wat 'begue' betekent, dan kan ik u vertellen 'stotteraar' omdat ik het heb opgezocht). Ik heb het boek niet gekocht, maar misschien doe ik dat ooit nog wel (als ik geld heb). Misschien ook niet.
Maar waarom deze titel opmerken? Ik kon een minieme glimlach niet onderdrukken toen ik hem aantrof in die boekhandel. Ten eerste deed het omslag me denken aan Aristide von Bienefeldt, mijn alweer enige jaren geleden ontvallen kunstvriend, collega romancier en provocateur. Ten tweede moest ik denken aan al die klassieke omslagen van Gallimard en andere serieuze uitgevers in Frankrijk (ik herinner me een novelle met geheel wit omslag met alleen de titel Suicide), die wars waren van auteursfoto's en andere publicitaire troep. Nee, Franse uitgevers, – en hun auteurs, mag je aannemen –, ging het Louter & Alleen om de Inhoud. Hoe of dat het mombakkes van de betreffende typist eruit zag, wat hij zijn poes te eten gaf en hoeveel vellen zij gebruikte om haar edele delen mee schoon te vegen, was van nul en generlei importantie. Nederlandse uitgevers, mind you, waren uiteraard allang gezwicht voor de macht van het beeld (afgezien van Van Oorschot, soms).
Zeker, de Fransen hebben bandjes. Ze zweren bij die soort van sigarenbandjes maar dan om het boek heen, waarmee ze het tekort aan marketingmiddelen enigszins trachten te compenseren. Dus daarop staan de blurbs, de outtakes en soms ook een fotootje ter verleiding van de consument.
Zie nu waarmee uitgever Grasset, niet de eerste de beste, het onderhavige werkje aan de wereld prijsgeeft: weer zo'n boekband, maar niet zo'n kleintje, en met de auteursfoto frontaal, maar niet de lezer aankijkend.
De auteur is hier niet alleen dandy, maar ook fotomodel, filmacteur en kunstwerk ineen. Deze foto zou niet misstaan als selfie, of nog beter, portret op een dating site (voor auteurs? gat in de markt!).
Maar zie hier het voordeel: de band laat zich afstropen en wegflikkeren. Een goed systeem. Laat de auteur hoereren wat hij wil in de boekwinkel, maar zodra de lezer thuis is, is eindelijk het woord aan het woord en aan het woord alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn