Juf Nederlands

Ik was al tamelijk onder de indruk van de respons op het diepte interview in de Echo, maar de respons op het stuk in Het Parool van maandag overtreft mijn stoutste verwachtingen. Plotseling zoeken allerlei oude en iets minder oude bekenden contact met me. Voorheen zocht niemand contact met me, en dat vond ik eigenlijk ook best, maar nu het gebeurt, moet ik toegeven dat mijn hart zich vult met warme gevoelens voor de mensheid in het algemeen, en die oude bekenden in het bijzonder.
Case in point: een week geleden was ik op de boekpresentatie van Kinderen waaien om, van Mariëtte Baarda, en daar sprak ik Mariëtte's alleraardigste juf Nederlands, en toen dacht ik: op  m i j n  boekpresentatie wil ik  o o k  mijn juf Nederlands. (Met mijn meester Nederlands, het woord zegt het al, had ik een haat-liefde verhouding.) En verdomd, gisteren vind ik in mijn mailbox een bericht van mijn juf, Anja Verberne, die in mijn herinnering in haar Volvo Amazone het schoolterrein op scheurde en bij wie je te allen tijde een sigaret kon bietsen. Verheug me op het weerzien.