'Fré, ik weet dat ik niet in je computer mag neuzen, maar ik zie dat je een email hebt gekregen waarvan je misschien toch wel de inhoud zou willen weten,' smst de niet-inwonende, wel logerende vriendin uit Amsterdam. Het is zondag tien uur – of vijf voor tien. De avond is gevallen. De hemel ziet zwart van de koortsachtig van niets naar niets flappende gierzwaluwen. Groeninx van Zoelen staat voor de poort van 16 Avenue de la Gare, Caux. De grafitti is verwijderd. Er brandt licht op de bovenste verdieping. Groeninx van Zoelen slikt zijn woede over de door de logerende vriendin geschonden privacy snel door, als een stuk hete pizza, voordat die de kans krijgt het verhemelte te beschadigen. De telefoon piept opnieuw. 'Een of andere idioot beweert dat jij hem vermoord hebt, als ik zijn Frans goed begrepen heb, niet omdat dat de afspraak was, maar om te voorkomen dat hij jou zou verraden. Does that make sense? Schatje, ben je dan toch... ;-) Stout hoor. Maar nog even dit: sinds wanneer sturen doden emails?' Dat is de eerste verstandige vraag die je me ooit hebt gesteld, denkt Groeninx van Zoelen, voordat hij zijn telefoon uitschakelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn