Monomanie

Peter Buwalda, die van het verkreukelde gezicht en Bonita Avenue (voorschot 35.000 euro van de Bezige Bij, goed gegokt van die uitgever want er zijn er 350.000 van verkocht), verder een aardige jongen, zegt dat hij acht jaar aan zijn nieuwe romantrilogie heeft gewerkt, 1700+ pagina’s, met, alweer, een 'lekker' ingewikkelde intrige. Op het hoogte-, dan wel dieptepunt werkte hij 18 uur per dag. Af en toe even opdrukken, een slaappil bij het naar bed gaan, en dan hop de volgende dag weer verder. Die routine doet me niet aan John Cheever of John Updike of Marcel Proust denken, maar aan die van Dan Brown die ik lang geleden hoorde opscheppen over zijn vier uur slaap per etmaal en zijn workout routines (ter verklaring van de herdrukken van zijn Da Vinci Code). Schrijven als krachtsport.

Dus maar beter niet tegenkomen in een donker steegje of in de gangen bij het Boekenbal, die Buwalda.

Maar waar het mij om gaat: maakt monomanie gelukkig? Nee. Ik bedoel: leidt monomanie tot goede literatuur? Zeker, ik denk wel dat een schrijver zich moet concentreren, zonder focus krijgt ze geen coherente zin op papier, laat staan een coherente plot verteld over 1700+ pagina’s, maar zo’n monomaan geschreven roman kan ook iets, nou ja, monomaans krijgen. Hier moet ik bij aantekenen: alles met -manie erin heeft mijn interesse als psychische aandoening (ik was zelf pyromaan en dat was een mooie tijd), maar zou het kunnen dat een manische schrijfhouding, misschien een toch iets te, nou ja, manische literatuur oplevert?

Ik had die indruk bij Bonita Avenue. Een hoog tempo, veel informatie wordt op de lezer afgevuurd, interessante karakters worden vliegensvlug neergezet, enzovoorts, enzoverder, maar zoiets krijgt dus ook iets hijgerigs. Waar is de kalme contemplatie? Waar zijn de meanderende gedachten, het wegdromen, waar is, met andere woorden, het leven? Krijgt de lezer nog wat lucht, of wordt zij bij de keel gegrepen?

Waarom willen wij zo graag bij de keel worden gegrepen?