Dankbare hond

Het aanvragen en, drie maanden later, ontvangen van subsidie, in mijn geval van het Letterenfonds, voor een nog te schrijven roman, kan, als de zon schijnt, worden gezien als de niet helemaal toevallige toekenning van een literaire prijs.
Als de zon niet schijnt lijkt zo'n subsidie verdraaid veel op bijstand.
'Maar je kunt toch alsnog bijstand aanvragen?' riposteert mijn vader, als ik hem bel met het nieuws van mijn subsidie en mijn bijhorende redenering, hierboven uiteengezet.
'Denkelijk niet. Ze zullen eerst willen dat je de fooi van het Letterenfonds opmaakt.'
'Daar weten ze toch niks van?!'
Ik probeer mijn vader, die de oorlog nog heeft meegemaakt, uit te leggen dat de Nederlandse subsidie-instanties naïef zijn – dat kan ook niet anders, als ze cynisch zouden zijn zouden ze überhaupt geen subsidie verschaffen – maar ook weer niet  z o  naïef. (Men moet met de billen bloot bij de Sociale Dienst; een goede reden trouwens om er geen beroep op te doen, maar dat is een ander verhaal.)
Eerst nog even joechei! Driewerf hulde, dankzegging, blote knietjes etcetera voor de €15.600 (zegge vijftienduizendzeshonderd euro) die de commissie behaagd heeft de kant op te laten komen van deze oeuvrebouwer voor het project getiteld Waanzin.
Gisteren, bij de boekpresentatie van De goede zoon van Rob van Essen, fluister ik Elke Geurts, wier naam ik ook op de brief van het Fonds had aangetroffen, in het oor: 'Ik kreeg 15 mille. Jij?'
'21. Maar dat vond ik eigenlijk wat aan de lage kant.'
Aan de lage kant?
En waarom krijgt zij... en ik... omdat zij eh, grotere tanden heeft?
'Wanneer een andere schrijver een hoger bedrag toegekend krijgt zou je daaruit kunnen afleiden,' laat de altijd weer bijzonder behulpzame Jacques Huiskes van het Letterenfonds desgevraagd weten, 'dat dat eerdere werk beter beoordeeld werd, en/of de kwaliteitsontwikkeling van het oeuvre significanter is en/of er het werkplan positiever werd gewogen.'
Soms, maak daarvan: heel vaak, verlang ik naar die rijke dame in New York die kunstenaars (overigens allemaal vrouwen en geen schrijvers) die zij goed vond zomaar pats boem 25000 dollar schonk met de mededeling: 'Carry on.' Niks werkplannen en significanter en meer van dat soort bullshit. Maar wie ben ik?