 |
De achtjarige van weleer is niet meer; gisteren werd hij negen. Ik vind negen een magischer getal dan acht en tien, maar ik weet niet waarom. Is er iets veranderd? Jawel. De negenjarige heeft een obsessie met auto's. Ik moet hierbij aantekenen dat hij door zijn bijna tienjarige vriendje uit de buurt is aangestoken. Die kwam met autotijdschriften aanzetten, wist een Ferrari van een Lamborghini te onderscheiden en gaf mijn negenjarige het idee dat auto's eigenlijk het enige zijn wat er in het leven van een negenjarige toe doet. Nu is hij ook helemaal om. Op weg naar school worden alle merken opgesomd. 'Kijk pap, de auto van Mr. Bean. Een Mini! En daar: een Audi, een Volvo, een Volkswagen, een Renault, een Peugeot! Pap, kijk dan, een Porsche!' Met dat vriendje uit de buurt is hij onlangs alle geparkeerde auto's op de kade gaan registeren, inclusief topsnelheden, en beoordelen. Onze auto kwam er niet zo best vanaf. Then again, van de vette Jaguar (met t w e e uitlaatpijpen) van de buurman waren ze ook weinig onder de indruk. Tesla kwam als winnaar uit de bus. Dat viel te verwachten. Tesla wordt niet zozeer vereerd vanwege zijn uiterlijk, geloof ik, of zijn energieverbruik, maar gewoon, omdat het een Tesla is. Tesla heeft, kortom, de beste brand marketing. Maar gelukkig heeft mijn negenjarige ook nog een eigen mening. Want de auto waar hij verliefd op is, is de Citroën Cactus, die zich onderscheidt door plastic versiering op de portieren. Een vriendin van ons heeft zo'n ding, in een, laat ik er niet omheen draaien, foeilelijke kleur, en toen is de verliefdheid ontstaan. Een paar dagen geleden kwam hij trots vertellen dat hij een Citroën Cactus een kus had gegeven. Ik kan me niet herinneren dat mijn autoliefde destijds zover ging, en je vraagt je als ouder af waar dit eindigt.
