Deel 12: Nu ja, naakt:

Eindelijk kom ik aan het eind van een lange, meanderende, steile weg bij een half open toegangspoort. Is dit mijn villa? De villa's in deze gated community hebben de neiging nogal op elkaar te lijken; hoe hoger het segment hoe groter de uniformiteit. Ik zie geen auto's maar die kunnen in de garage staan. De puissant rijken zorgen goed voor hun eigendommen; anders zorg ik er wel voor. Ik loop rond de westelijke vleugel van de villa. Uit de eetkamer komt fel licht. Ik verschuil me achter een rozemarijnstruik bij het zwembad, stap daarbij bijna op een trompette de la mort. Vier kale heren, gekleed in rokkostuum, waar zie je zoiets nog, zitten aan tafel. Een heeft een ringbaard, een heeft een sikje, een heeft een snor en een heeft alleen bakkebaarden. Wat zijn bakkebaarden in het Frans? Rouflaquettes. Is dit de Franse afdeling van de commissie ter bevordering van diversiteit in gezichtbeharing? Als dit de nieuwe huurders zijn, dan hebben ze zich verrassend snel geïnstalleerd. De deur naar de keuken gaat open en Eternité verschijnt, naakt. Dat werd tijd. De schepper heeft zijn best gedaan op haar creatie. Nu ja, naakt: ze draagt hoge laarzen, een slipje in vijgenbladmotief, en paarse kwastjes op de tepels. Een voor een gaat ze de heren langs met een bowl en een soeplepel en schenkt over elke kale schedel een of andere vloeistof uit, die veel weg heeft van bloed, maar het zou ook cranberrysaus kunnen zijn zonder cranberries, bloody mary of gewoon bowl. Ik vraag me af of het tafereel me vervult van opwinding, dan wel walging, het verschil is niet altijd  duidelijk. De heren doen net alsof er niets aan de hand is. Ik ben benieuwd naar de volgende gang.

Trompette de la mort, ook wel truffel voor de armen genaamd.