Vind je dat ik iets moet doen aan mijn moobs? Eerlijk zeggen. Jan Jaap Ferwerda schaamde zich voor de vraag, zo losjes mogelijk gesteld op de vrijwel lege parkeerplaats in het moderne ghetto waar Becky en Jim domicilie hielden. Toch bleef hij zo benieuwd naar Jims antwoord, dat zijn hart, niet voor de eerste keer die avond, klopte in zijn keel.
De jongen draaide zich in de passagiersstoel naar hem toe. Je moobs?
Manboobs, de opeenhopingen van overtollig vet die zich bij mannen van een zekere leeftijd vormen rondom de tepels... Grijnzend pakte hij door zijn overhemd zijn eigen borsten beet.
Jim keek op zijn telefoon. Nee jôh, waarom in godsnaam?
En mijn pens, die kan je ook niks schelen?
Een felle klap galmde in de nacht. Ferwerda dacht meteen aan een pistoolschot. Als het een pistoolschot was, waar was dan het slachtoffer? De dader zou de tanige jongen verscholen in zijn capuchon op de crossfiets kunnen zijn die Ferwerda ontwaarde in zijn achteruitkijkspiegel, maar er was geen bewijs, van wat dan ook.
Eh... Jim richtte zijn glinsterend groene ogen omringd door de aandoenlijke bos krullen tot zijn geïmproviseerde stiefvader.
Ja?
Ik wou je bedanken voor vanavond... Ik hoop niet dat ik een stoorzender ben in jouw huishouden... Superfijn om met je te praten... Voor mijn gevoel kan ik alles tegen je zeggen... Maar...
Wat?
Eh... je bent niet mijn type. Als je begrijpt wat ik bedoel. Sorry. Ik moet gaan.
De tiener gaf hem een beleefde kus op de mond, wurmde zijn lange lijf uit de auto en sjokte met zijn rugzak naar de centrale deur van het flatgebouw.
Boven bij Becky brandde geen licht.
Ferwerda draaide zijn raampje open en trommelde op de portier. Hij wist niet of hij teleurgesteld moest zijn of opgelucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn