Venetië

Je weet dat je in Italië bent als de man die buskaartjes verkoopt op het vliegveld je adviseert om de leeftijd van je jongste twee jaar jonger op te geven, opdat die gratis kan reizen, en je weet dat je jongste kind jouw jongste kind is als deze vervolgens tegenover iedereen gevraagd en ongevraagd verklaart dat ze drie is.
Hoe feeëriek en fabelachtig om door Venetië te sjokken, bij avond, in de winternevel! Wat is er veranderd sinds we hier voor het laatst waren in 2005? Nog steeds geen rolkofferbaan over de bruggetjes. Maar wel People are people van Depêche Mode op hoog volume in de koffiebar, en een kraakpand achter het hotel, met ontroerende anarchistenvlag. 'Die zitten er al een paar jaar. Willen er maar niet uit. En ze betalen niets en ze doen niets,' klaagt de receptioniste humorloos.
Ik ben op een missie. Ik wil een masker kopen. Een mens kan niet zonder maskers, en als je dan zonodig een masker moet kopen, lijkt me Venetië geen gekke plek. Alleen: er zijn ∞ aanbieders met junk, dus waar moet ik zijn? Vanmiddag was ik in een winkel die leren maskers verkocht, gemaakt door een lokale kunstenaar. Kunstwerken dus. 'Probeer maar,' moedigde de verkoper me aan. Ik keek in de spiegel en zag dat het goed was. Een grote smoelpartij, die in de verte aan Homer Simpson deed denken, en die schuin naar buiten afliep waardoor je dus rustig door kunt drinken en eten, en wat je verder nog met je mond van plan bent. Vanaf €350. Niet veel voor een mooi masker waar je de rest van je leven mee doet, maar toch een hobbel voor een krabbelaar.
'Ik moet dit met mijn vrouw bespreken,' smoeste ik bij de uitgang tegen de verkoper, die toen ik hem goed bekeek, zelf geen masker leek nodig te hebben.