Alleente

World of solitaire

Ik was dertig uur alleen. Het voelde als dertig eeuwen. Wat te doen, als je alleen aan jezelf hoeft te denken? Aan jezelf denken? Dat kan, maar misschien niet dertig uur. Bingewatchen is een optie. Een aantrekkelijke optie. Ik was eraan begonnen voordat ik het wist. Bingewatchen is uitgevonden voor mensen met zeeën van tijd, daarvan heb je er steeds meer. Bingewatchen is, net zoals binge-eating en alle andere vormen waarbij je binge't, een manier om jezelf te troosten. Maar hier is het gekke: je  h o e f t  niet te worden getroost. Een allene is niet sneu, een allene is alleen alleen. En dus vrij. 'Om eindelijk dat te doen wat ik altijd had willen doen.' Sommige mensen, ikzelf niet uitgezonderd, gaan op het moment dat hun alleente toeslaat, als ze alleen zijn dus, op zoek naar manieren om die alleente op te heffen. Dus: zich onder de mensen begeven. Afspraken maken.
Aan een Amerikaanse vriendin schreef ik zaterdagmiddag: 'I might have a timeslot available tonight for a drink.'
Zij echter had geen timeslot available. Ik liep een blauwtje, maar daar was ik haar later dankbaar voor, want alleente is alleen volledig te genieten in je eentje. Dat was ik even vergeten, omdat ik zo zelden alleen ben. Mensen die gewend zijn andere mensen op hun lip te hebben zitten, vrezen de leegte, de ledigheid, de eenzaamheid. Maar het is onmogelijk om je eenzaam te voelen in dertig uur. Als je vierhonderdtien dagen in solitary confinement doorbrengt in een Iraanse cel, zoals Sarah Shourd deed, heb je misschien reden om je eenzaam te voelen.
'Eerst verander je van een mens in een dier. Daarna van een dier in een plant.'
Ik lag vooral in bed. Heerlijk.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn