Spontaan vader-zoon ballet
De samenwerking met mijn gymnasiast, die ik heb aangenomen voor de laatste etappe van het culturele bombardement in West, verloopt tegen verwachting bijzonder soepeltjes. Ik dacht dat we alles dubbel zouden doen, of niet, en dat we elkaar voortdurend voor de voeten zouden lopen, zoals ik gewend ben bij andere familiale samenwerkingen, maar we vormden een ballet, wij tweeën, een spontaan, naadloos ballet. Nadat ik deze noeste, nimmer zeurende onderaannemer een fikse stapel brochures had meegegeven, en zo'n beetje vaag in de richting had gewezen waar deze bezorgd zouden kunnen/moeten worden, en ik zelf vervolgens de andere kant op ging en logistiek improviserend door de straten koerste, kwamen we steeds ongeveer tegelijk aan op ongeveer hetzelfde punt met ongeveer lege handen. Zat het in onze genen? Lagen hier, met andere woorden, opportunities die te gelde moesten worden gemaakt, was de oprichting ener & Zoon firma aanstaande? Misschien. Misschien ook niet. Eén keer was mooi. Goed om te weten dat we het kunnen.