39. Vakantie van de vakantie van de vakantie

Dali, The eye of time

Ze liggen in het familiebed, waar anders, ze zijn eindelijk weer eens uitgeslapen en voorlopig zonder zorgen, plannen of verplichtingen want ze zijn de enige familie. Niemand wil iets. Ze hebben geen honger, want ze hebben ontbijt op bed laten bezorgen; geen dorst omdat de kopjes thee, die al wat minder heet zijn en dus drinkbaar zijn geworden, op de nachtkastjes staan te wachten tot ze aan hun lippen worden gezet.

De wereld mag vergaan: dat gevoel. De wereld mag vergaan, behalve.

Hij leest een boek over waarom mensen huilen en zij leest een verhalenbundel. Leuk lijkt me dat, zegt ze als ze weer aan een nieuw verhaal begint, om te kunnen reizen in je verbeelding, om te kunnen zeggen: nu ga ik dit of dat bedenken, dat zich daar en daar afspeelt, tussen die en die mensen.

Hij denkt te weten waarover zij het heeft.

Dokters die huilen worden niet serieus genomen, daar wordt op neergekeken, zegt hij. Een Amerikaanse dokter die besloot wel tranen toe te laten in haar slecht-nieuwsgesprekken aan patiënten steeg enorm in achting bij patiënten, maar niet bij haar collega's.

Hij heeft muziek opgezet. The answer my friend is blowing in the wind, the answer is blowing in the wind.

Hij ligt in haar armen. Zij ligt in zijn armen. Zij ligt bovenop hem. Hij klimt in haar.

Ze vertellen elkaar verhalen. Ze vertellen elkaar van vroeger. Zij zegt wat ze het liefst zou willen. Hij zegt wat hij het liefst zou willen. Ze zijn het eens over de bezwaren bij de ten uitvoer legging van hun diepste wensen.

Geldgebrek is er een van.

Ruimtegebrek een ander.

Hij zegt, hij weet ook niet waarom, hoe vreselijk het zou zijn om een kind te verliezen. Ze zijn het eens, heel erg eens, over het leed dat zoiets met zich meebrengt. Als je twee kinderen hebt kun je je nog met het andere troosten, maar als het je enige kind is ben je verloren.

Zij verheugt zich, in het verlengde hiervan, niet op het moment dat de kinderen het huis uit zullen gaan. Ook een afscheid.

Het empty nest syndrome zegt hij, die graag labels opplakt.

De vrijheid die je dan terugkrijgt, de vrijheid die ze nu ook kort ervaren, waarvan ze intens genieten, maar: de leegte die ervoor in de plaats komt, de afwezigheid van de drukte, de onvoorspelbaarheid, de extensies van henzelf, de variaties op hun tweeën, die ze dan dus niet meer om zich heen hebben.

Ongezellig lijkt me dat, zegt zij.

Hij die een volwassen kind heeft probeert te relativeren dat het contact met volwassen kinderen verandert, dat het minder op zorg is gericht, meer op vriendschap lijkt.

Op een gegeven moment, als je mazzel hebt, dat ook, wordt je lege nest opnieuw gevuld, met kleinkinderen.

Ach ja.

Zij gaat douchen, hij gaat koffiezetten. Hij gaat douchen, zij gaat zich aankleden. Hij gaat zich aankleden om de dochter op te halen van haar logeerpartijtje. De zoon, terug van zijn eigen logeerpartijtje, staat al voor de deur. De vakantie van de vakantie van de vakantie loopt ten einde. Het regime wordt hersteld.

Het gevoel dat zoëven nog het enige leek wat ertoe deed in het leven, laat zich lastig weer voor de geest halen. Het je m'en fou-gevoel. Er zijn weinig foto's van de vakantie van de vakantie van de vakantie, ook geen films en ook deze woorden doen er geen recht aan, krabbelen slechts aan de deur van het gevoel, zoals een kat die naar buiten wil.

De ogen sluiten, oplossen in het niets.

Sterven eigenlijk, zonder te sterven. Dat dat mag, dat dat je is toegestaan. Even.

Weekenders, zingt hij nog aan de piano, on our own. It's such fun.