Jon Dorling

Foto Bart van Dijk

De meest excentrieke professor die ik heb gehad als student filosofie in de jaren tachtig van de vorige eeuw was zonder twijfel Jon Dorling. Deze man scheen briljant te zijn, want hij kwam uit Oxford, maar wij zagen hem toch in de eerste plaats als een wonderlijke, warrige figuur, die bijvoorbeeld in de gang van de faculteit wijsbegeerte A-viertjes ophing waarin hij het wereldraadsel oploste. Dorling weigerde in het Engels te doceren. Hij stond erop les te geven in het Nederlands, een taal die hij nauwelijks beheerste. Het resultaat was dat zijn hoorcolleges, die al niet uitblonken in didactische helderheid, nog moeilijker werden, of zeg maar gerust helemaal niet meer te volgen waren. Het duurde niet lang of niemand kwam meer opdagen.
Gisteravond, op een filosofen-feestje in Perdu, hoorde ik de volgende anekdote.
Dorling kwam zoals gezegd van de Universiteit van Oxford. Dit moet eind jaren zeventig zijn geweest. Kennelijk leed hij aan vliegangst, want hij reisde naar Nederland per schip. Tijdens de overtocht had Dorling zijn blik laten vallen op de decolleté van een medepassagier – iets te lang, kennelijk, want de man die bij haar was gaf Dorling een vuistslag in zijn gezicht.
Zodoende verscheen Dorling, als kersverse hoogleraar, ongetwijfeld voor veel geld binnen gehengeld door de Universiteit van Amsterdam, op zijn eerste college met een blauw oog.