Weglopen

Katie Scott


'Ik ga weg, ik ga nu weg. Ja, ik ga echt weg.'
Wij zitten nog aan tafel maar de bijna tienjarige verlaat, voor het eerst in zijn leven, voorzover ik me kan herinneren, stampvoetend het ouderlijk huis omdat, ja, waarom eigenlijk ook alweer? Iets met games. Meningsverschillen die hoog oplopen met deze jonge god hebben niet zelden met games van doen. Hou eens op met gamen, die game mag je niet meer spelen, die halen we van de iPad af, en meer van dat soort ouderlijke interventies willen nog wel eens tot verontwaardiging leiden. Het kwaadst krijg ik hem als ik de iPad uit zijn handen trek terwijl hij verdiept is in een game. Maar daar was nu geen sprake van. We hadden het over een vriendje met wie hij graag wilde afspreken en dat mocht ook, maar wij zagen graag dat hij bij het vriendje ging spelen, in plaats van het vriendje bij ons, en nu zijn de rapen gaar, want volgens hem betekende dit dat hij zijn favoriete game, iets met een slang die steeds langer wordt, niet kan spelen.
Briesend stapt hij de gang in, met, ziet lieftallige nog in het voorbijgaan, zijn knuffel en een opschrijfboekje bij zich. Dat laatste vind ik hartverwarmend. Hij trekt de deur achter zich dicht en is verdwenen.
Wij nippen aan onze wijn. De vijfjarige ziet geen reden om haar broer achterna te hollen, de duisternis in. Waarschijnlijk hoopt ze op meer iPad-tijd.
Even later gaat de moeder een kijkje nemen. Hij was alweer op weg naar huis, maar als hij zijn moeder aan ziet komen, knijpt hij er opnieuw tussenuit.
Weglopen is moeilijk. Terugkomen ook.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn