Verf wint van video

Raquel van Haver: Change the rhythm of the Dancehall... it's still the Same Groove (2018)

Conceptuele kunst is gecontroleerde gekte, dacht ik toen ik in het Stedelijk naar een video van Bruce Nauman zat te kijken getiteld Playing a note on the violin while I walk around in the studio, uit 1971. Ondertussen gleden mijn kindertjes hoog boven in de zaal, – zonder dat de suppoosten hier bezwaar tegen aantekenden haast ik mij toe te voegen –, van een houten hellinkje af. Het kunstwerk waar wij aldus deel van uitmaakten en dat mogelijk werd vastgelegd (ik hoop het) door een beveiligingscamera, zou kunnen heten: Sliding off a wooden slant while dad is trying to appreciate time based art from the seventies.
Zoals zoveel gekte, gecontroleerd of niet, was ook die Nauman uiteindelijk utterly boring. Hoelang kun je geïnteresseerd naar iemand kijken die rondloopt in een rommelig kamertje, tussen de troep door, zogezegd, terwijl hij één noot speelt op een viool, niet erg virtuoos overigens maar dat was ook ongetwijfeld de bedoeling, en die ook nog eens, die 'violist' dus, af en toe uit beeld verdwijnt om dan even later weer te verschijnen?
Ik zou zeggen 1 minuut, maar dat komt omdat mijn idee van entertainment, en alle kunst is een vorm van entertainment omdat het hele leven een vorm is van entertainment, ernstig is aangetast door het interweb. We zijn allemaal ongeduldig. We willen prikkels en gauw ook, en veel verschillende liefst, zoals, grappig genoeg, Raquel van Haver met haar zelfgemaakte verf op grote panelen, die wel afgeeft ('Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is een vrouw die haar kont tegen het kruis van een man drukt'). Mijn kinderen kregen er geen genoeg van, en ik eigenlijk ook niet. Verf wint van video, anno 2019, wie had dat gedacht?