To omkom i brann

Edvard Munch: Snølandskap

De Grote Vreugdebrenger had bij thuiskomst een verhaal. Ik houd van verhalen, hoewel het geen vrolijk verhaal was. De aanleiding was wel vrolijk. Ze stond met haar moeder en tante in de besneeuwde tuin foto's te maken, toen haar moeder in de verte, op pakweg 500 meter, een rookpluim ontwaarde. Hé, zei ze, een rookpluim. De anderen keken en moesten beamen dat daar verderop, inderdaad, rook was. Maar al iets meer dan alleen rook nu, zei mijn vrouw, er likt een vlam vanuit de zijkant van het huis.
De huizen zijn van hout, of grotendeels van hout, want ja, aan hout geen gebrek in Noorwegen. Dat, en een traditie van adventskaarsen en allerlei andere met kerst verband houdende kaarsen en lichtjes en wat dies meer zij, is, nou ja, een licht ontvlambare combinatie.
Zullen we dan maar weer verder gaan met de foto's? vroeg een van de drie vrouwen, daar buiten, in dat besneeuwde landschap.
Misschien moeten we de brandweer bellen, zei mijn vrouw.
Ja, dat is misschien wel een goed idee, zeiden de twee anderen.
Een nicht van mijn vrouw, die dichterbij het brandende huis woont, meldde desgevraagd dat zij nog niets had gezien, maar dat zij ook de brandweer zou bellen.
De brandweer arriveerde nogal laat.
Het huis werd compleet in de as gelegd.
Er vielen twee doden.
Een kortje in de krant.