Pret

'Sneeuw!'

De vijfjarige is extatisch, heeft naar dit moment, aangemoedigd door haar vader, Bing Crosby c.s. dagen, weken verlangd.

Snel naar buiten!

De negenjarige is niet bij de tizie weg te branden.

Ik ben nog niet aangekleed, dus ik zeg: 'Ga jij maar alvast.'

De vijfjarige wordt ingepakt en gaat de straat op.

'Stel dat we haar nooit meer terugzien,' zegt mijn vrouw bij de koffie.

Verdwijnen is het ergste. Erger dan kika, dode hoek, rape & murder misschien nog wel.
Misschien.

Het is 09.19. Precies een kwartier later eist ze dat ik haar sneeuwpret kom organiseren, vormgeven, begeleiden, invullen.
Ik gehoorzaam en ik moet opschieten, dat begrijp ik. Sneeuw is en blijft magie, maar in Holland duurt magie nooit lang. Magie mag niet. Magie moet zo snel mogelijk omgezet in modder.

Ik neem een dienblad mee, bind daaraan een stuk touw en verzoek mijn dochter om plaats te nemen. Niet ongelijk een paard een koets in Central Park, trek ik haar een paar rondjes door het park. Nadat we wat halfslachtige sneeuwpoppogingen hebben ondernomen, ik ben een slechte poppenbouwer, en alles is vastgelegd voor de digitale couch potatoes, willen we weer naar binnen.

De sneeuwpret heeft alles bij elkaar een uur geduurd. Een uur van de wakkere zestien die er doorgaans in een dag zitten.

De sneeuw begint te smelten.

Ik verlang naar een borrel.