Muts

Meedoen of niet meedoen, dat is de vraag. Wie meedoet geeft zijn zwaarbevochten vrijheid op, waarvoor hij hartverwarmend samenzijn terugkrijgt. Dat is de trade off. Maar ik heb moeite met dat opgeven van die vrijheid. Niet omdat ik me beter voel. Niet omdat ik niet mee wil doen, want ik doe wel mee. Maar omdat het gezicht me niet bevalt, het gezicht van een eenvormig gezelschap, een groep meedoeners, sorry: deelnemers, een groep mensen die zijn vrijheid en, daar kom je niet onderuit, kritisch vermogen heeft geofferd.
Wie een gezin sticht doet per definitie mee. En daaruit volgt een hele keten van meedaden, deelnemingen, waaraan je/ik je/me niet zo 1,2,3 of 4,5,6 kunt/kan onttrekken. Zo had ik ja gezegd tegen een kerstkoortje op het schoolplein van mijn kinderen. Ik vraag me af of W.F. Hermans, die ook vader was, mee had gedaan aan een kerstkoortje op het schoolplein, of dat hij toch liever achter de gymzaal een kogel door zijn slaap had gejaagd.
In dat koor kon je ook weer meedoen. Met zingen bijvoorbeeld. Dat deed ik, want lid zijn van een koor en niet willen zingen is zoiets als neuken en niet willen klaarkomen. (Of wel willen klaarkomen maar niet kreunen; nu ja, vul zelf in.) Maar was het ook noodzakelijk om een muts op te zetten? Nee, noodzakelijk was dat niet, maar voor dat ik het wist had iedereen een muts op en werd mijn tegenargument dat ik geen muts had vermorzeld door een kerstkoorlid dat mij, tijdens de laatste repetitie, een muts in mijn maat in de hand duwde.
Ik heb een gevoel dat vrouwen beter kunnen en willen meedoen dan mannen, maar het is gevaarlijk om op dit punt te generaliseren. Het zijn toch mannen geweest die zich Hitler's Willing Executioners hebben betoond. En aan vrouwelijke verzetshelden geen gebrek (zoals Tante Truus bijvoorbeeld, over wie ik pas kortgeleden hoorde).
Gisteravond, tijdens de uitvoering, zat ik ook een beetje in het naoorlogs verzet door te zingen zonder muts.
Die was ik zogenaamd vergeten.
Een kleine overwinning op het conformisme, of ordinaire ijdelheid.