Grenzen aan de thigmofilie

Andreas Hetfeld

Als de moeder van huis is, dansen de kinderen in bed. Ik ben een van die kinderen. Ik lig in het bed van de vijfjarige, die in het grote bed ligt. Ik heb haar tot drie keer toe getracht terug te laten keren na haar eigen bed, nadat ze zich bij mij rond vijf uur had gemeld, tot drie keer toe, maar uiteindelijk ben ik gezwicht. Ze hees zich bovenop me. Zo kan ik niet slapen, zei ik. Met een ruwheid die mij verbaasde wierp ik mijn dochter van me af. Ze zocht opnieuw toenadering, nu met haar teen. Ik ga in jouw bed liggen, zei ik, eerst als dreigement, maar dat dreigement maakte geen indruk. Toen heb ik het toch maar gedaan. Ik pas niet in het bed van mijn dochter. Alleen in foetushouding, en de foetushouding is niet mijn ideale houding. Aanvankelijk troost ik me nog met Midas Dekkers' idee van thigmofilie, maar uiteindelijk overheerst de krapte-last en moet ik terug naar mijn eigen bed. De vijfjarige ligt pontificaal in het grote bed, zie ik, maar ze slaapt. Voorzichtig verplaats ik haar naar mijn kant, en ga ik op moeders plekje liggen. Misschien dat ik hier nog een uur of wat mijn ogen dicht kan doen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn