Engelse ponden

Ritta Ikonen

'Viktor, ik heb Engelse ponden nodig, wil jij die voor mij halen bij het grenswisselkantoor?'
M., de glamourbejaarde, aan de telefoon.
Natuurlijk wil ik dat, maar waarom heeft ze in vredesnaam Engelse ponden nodig? Ik was niet lang geleden in Engeland en ik heb niet één keer Engelse ponden nodig gehad. Ik heb er niet eens Engelse ponden gezien. Alles ging contactloos, en ja, dat was bijzonder handig, maar ook een beetje, nou ja, jammer.
'Het is een kerstcadeautje voor mijn dochter in Londen. Ik vind het leuk om haar wat geld toe te stoppen.'
Ikke begrijpe, maar ikke ook posjtbode gewees, en wete dat posjtbodes wel eens geld uit enveloppe grisse. Voor hun eigen kerstgratificatie zeg maar, want met die van PostNL komen ze de winter niet door.
Ook dit bezwaar pareert ze moeiteloos. 'Viktor ik doe dit al jaren. Met een zilverpapiertje aan beide kanten van het biljet gaat het prima. Er is nog nooit iets mis gegaan.'
Ik spring op de fiets voor die ponden. Amstelstation: daar was in mijn herinnering een GWK, en ook nog steeds volgens GoogleMaps, maar als ik aankom, blijkt dat kantoortje te zijn opgeheven. Wel staan er twee GWK-pinautomaten voor euro's, maar dat is net zoiets als naar Scheveningen fietsen voor een frietje.
De ING op de Rijnstraat heeft, zie ik, alleen nog adviseurs, die staan te niksen achter modieuze bureaumeubels. Aan Engelse ponden kunnen ze me al helemaal niet helpen.
En zo verder. Misschien dat het ergens in het centrum lukt, maar welke huisvader durft zich heden ten dage nog in het centrum te vertonen?
De telefoon gaat. 'Viktor, laat maar zitten. Ik stuur euro's. Ze gaat naar Ierland op vakantie, en daar Juist.
'Als je de brief nog even op de bus doet voor me, dan is hij hopelijk net op tijd.'