Vreugde



De Grote Vreugdebrenger kwam vanochtend op het uitstekende idee om in bed kantoor te houden. Dat ging boven verwachting, al moest ik haar wel af en toe tot stilte manen. Ik kan niet goed kantoor houden met geluid om me heen, ook niet in bed.
's Middags had ze nog een goed plan: naar de film. Dat kon, omdat de van ons afhankelijken een double date hadden.
Ik liet me verrassen, maar ik had wel een vermoeden, dat ook bleek te kloppen: 'Maria by Callas'. De wereld is in te delen in zij die ooit het geluk hebben gehad Callas levend te zien en te horen zingen, en zij die dat geluk niet hebben gehad en die zich moeten troosten met de Callas-afgeleide Angela Gheorghiu. Voor wie tot de laatste categorie behoort, zoals wij, is een bezoek aan deze hagiopic helemaal geen straf, integendeel.
Io sono l'amore, zingt ze aan het eind van Chenier's La mamma morta. Een goede samenvatting van haar 53 jaar durende leven, waarin zij de liefde maar ten dele vindt (bij ene A. Onassis). Meerdere keren verklaart ze dat ze haar carrière onmiddellijk aan de wilgen zou hangen voor een gezin, 'het grootste goed op aarde'.
Indrukwekkend zijn de close ups van Callas in concert. Als zij Casta diva inzet, of Ah! Quanto cielo, mijn god, dan breekt de hemel doormidden. Haar halsslagaders staan op springen, haar ogen puilen uit, haar handen grijpen om zich heen, op zoek naar houvast, maar uiteindelijk zit er niets anders op dan zichzelf te omarmen.
Deze documentaire, waarin alleen zijzelf aan het woord is (al dan niet via voice over), in talloze interviews, bevat weinig nieuws, maar des te meer intieme momenten. Ik hield al van haar, maar nu nog meer. Mijn ogen werden vochtig, maar dat worden ze al gauw dezer dagen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn