Transactie-consult

Dat ik mijn postrondes niet meer loop *snotter* betekent niet dat de transacties met de tijdschriftverslindende zenuwarts geen doorgang kunnen vinden, dus vandaag tijg ik weer (met mijn driejarige aan mijn been) naar zijn – nieuwe, smetteloze – praktijkruimte om mijn opgespaarde New Yorkers te ruilen voor een stapeltje New York Review of Books.
De afgelopen keren gingen de tijdschrifttransacties vergezeld van een consult. Ik dacht: als ik toch naar mijn zenuwarts moet... Maar omdat ik thans mijn zenuwen min of meer onder controle lijk te hebben, heb ik de consulten gestaakt.
De zenuwarts leek dat een beetje jammer te vinden.
Als ik in zijn wachtkamer zit, met de driejarige als een kromgetrokken plank op schoot, komen de wezenlijke kwesties als vanzelf aan de orde. De zenuwarts hoort de beschrijving van mijn gemoedstoestand welwillend aan, met zijn armen over elkaar, leunend tegen een grote houten tafel, glimlacht en adviseert me met mijn prachtige kindje de gezonde buitenlucht op te zoeken.