Stilte

'O, het is bijna zover,' zegt lieftallige terwijl ze onze borden met sushi rangschikt rondom de zitbank, 'dodenherdenking.'
Verdomd. Ik sta op en zet de cd van PJ Harvey op pauze. Andere muziek had misschien nog gekund, John Cage 4'33'' bijvoorbeeld, maar niet To bring you my love.
'Mag je wel eten?' vraag ik me nog hardop af, maar lieftallige heeft het antwoord al gegeven. Ze neemt een sojaboontje uit het kommetje, knijpt het boontje leeg in haar mond, kauwt, legt het lege peultje terug in de kom, pakt haar kopje misosoep, slurpt (niet heel hard maar toch een klein beetje), kauwt op een blokje soja uit die misosoep, slikt een blaadje groente uit dezelfde soep door, zet haar kopje misosoep terug op de rand van de bank, raapt haar eetstokjes van haar bord, grijpt met haar eetstokjes een sushi-rolletje, doopt dat rolletje in een bakje wassabi en sojasaus, en steekt het vervolgens in zijn geheel in haar mond.
De twee minuten zijn voorbij. Ik ga ook eten. De doden zijn dit jaar weer niet herdacht.