Eat that frog

In New York kan ik me herinneren was een mecenas, een kapitaalkrachtige dame, die elke twee jaar aan tien kunstenaars in wie zij geloofde ongezien en ongevraagd en zonder enige tegenprestatie te verlangen 25.000 dollar schonk.
Stel dat je op een doordeweekse donderdag je saldo checkt, omdat je een dwangbevel hebt ontvangen wegens achterstallige belastingen, en KLABANG! in plaats van 7.548 zie je staan 17.452. Plezierig.
In Nederland gaat het anders. Gisteravond deed ik mijn eerste serieuze subsidie-aanvraag, van wie niet alleen ik, maar ook een handvol anderen plezier zou gaan hebben. Hieraan gingen weken, dagen, uren van totale ontreddering vooraf. De lijst van eisen waar een aanvrager aan moet voldoen is schier oneindig. En waarom zou een schrijver zich onledig houden met het schrijven van projectplannen, communicatieplannen en aanbiedingsbrieven? Aanvragen is een industrie, weet ik inmiddels en ik hoopte daarom even dat ik het hele zwikje kon overlaten aan een no cure no pay fondsenwerver.
Nope. Misschien als ik Amron Gluurborg heette.
Eat that frog, adviseerde iemand. Een goed advies. Mijn gesprekspartner sinds '83, die ervaring heeft met gratis geld, adviseerde: doe het niet alleen. Ook een goed advies, want zonder de hulp van Nieuwe Vriend P., die zo vriendelijk was met mij mijn aanvraag door te lopen, had ik mezelf gesuïcideerd, en suïcide kan van subsidie de bedoeling niet zijn.