Hoedje

De geplande, lang verlangde vakantie in eigen stad – een paar uur kinderloos in de Jordaan – ging moeizaam van start, niet alleen omdat we in een Mexican standoff raakten over het definitieve vertrek ('Ga jij maar eerst.' 'Nee, jij.' 'Ik moet nog wat doen.' 'Ik ook.' Enzovoorts tot in de eeuwigheid amen), maar ook omdat mijn fiets lek bleek, en toen ik, toch wel schoorvoetend, op mijn dwerggazelle sprong, voorzien van verkleurde, met elastieken gevulde PostNL fietstassen, de achterband daarvan het eveneens begaf, maar het kwam allemaal goed in de Jordaan, want de Jordaan maakt alles goed. Lieftallige leek zich zelfs te hebben verzoend met mijn hoedje, dat ik op had om mijn Verschrikkelijke Kapsel te verbergen. Wie een hoedje draagt, en niet kaal is, stelt zich enigermate aan, maar, zoals lieftallige opmerkte, nadat ze me van alle kanten had gefotografeerd op het zonovergoten terrasje van 't Smalle: het is weer eens wat anders, en dat is ook iets waard.