30. Had hij nog herinneringen? (slot)

Malevich


Onvlee was alleen. Eindelijk, zou je kunnen zeggen, maar voor hemzelf was het geen onverdeeld genoegen. Hij lag op de grond in de zentuin, precies op de plek van de esthetisch geplaatste gitzwarte steen. Hij was naakt. Dat was niet nodig geweest, maar het was wel zo. Niet zo lang geleden kon hij zijn handen nog gebruiken, en zijn mond, maar nu kon hij niets meer bewegen. Had hij nog herinneringen? Just. Zijn baardloze grijns. Lidwina, geknakt in bad. De bouwtekening van het huis – gek genoeg niet het huis zelf. Misschien was het toch niet zo'n geniaal ontwerp. Misschien was het huis onleefbaar. Ard. Wat afschuwelijk om die naam in herinnering te moeten brengen, en de man. Onvlee probeerde aan anderen te denken. Zijn overige zoons, hun moeder, zijn eigen moeder, zijn vader, zijn broers, en de rest... Waar was iedereen gebleven? Hij vroeg zich af hoelang hij hier nog zou liggen. Tricia? Ineens wilde hij schreeuwen, maar zijn stembanden werkten niet mee. Hij luisterde naar zijn moeizame ademhaling, de knarsende voetstappen. Er stonden sterren aan de hemel, maar Onvlee wist niet welke. Eigenlijk had hij nergens echt verstand van gehad in zijn leven; niet eens van het leven zelf. Ook niet van de dood. Zijn ongeneeslijkheid had hem niets geleerd, alleen maar last gegeven. De haat begreep hij wel. De haat was makkelijker te begrijpen dan de liefde, alle haat kwam voort uit frustratie, maar op dit moment was hij gespeend van iedere vorm van haat, tegen wie dan ook. Zelfs de angst was weg. Het was niet zo dat hij vrede had met de wereld. Hij voelde niets. Het laatste beeld op zijn netvlies was van een uitdijend zwart gat dat de hemel verduisterde. Het zag er op een of andere manier vertrouwd uit, alsof hij het eerder had gezien.

4 opmerkingen:

  1. En de cirkel gerond - ondertussen hoopte ik op min of meer technische verhandelingen over perfect verscheiden, maar realiseer me tegelijkertijd dat handelen in hoop niet per se (of helemaal niet) de taak van schrijvers is.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Walt: voorzover ik kan overzien, perfect verscheiden bestaat niet. Technische verhandelingen ben ik ook niet goed in. Ik vond de Heliummethode veelbelovend, jij niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja - maar als we het over technisch hebben: mijn bijna 90-jarige vader die toch elektrotechnisch ingenieur was (of blijf je dat tot je verscheiden?) beoordeelt het als gedoe.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het is ook gedoe. Niets doen blijft misschien toch het best, maar dan duurt het langer; soms te lang.

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat jullie er zijn