Onvlee probeerde zich te concentreren op de laatste stukjes van zijn Afrikapuzzel, die twee dode acacia's liet zien in een eeuwenoud, uitgedroogd meer. Elke poging een stukje aan te passen, gaf hem een scheut hoofdpijn. Hij was er bijna, en toch leek de oplossing onmogelijk ver weg. Just zette een espresso voor hem neer, en een voor zichzelf, en ging tegenover hem zitten aan de eettafel. 'We moeten iets antwoorden aan Ard,' prevelde hij in zijn koffiekopje. 'We kunnen niet niet antwoorden.' Onvlee had helemaal niet aan Ard willen denken, Ard was de laatste aan wie hij wilde denken in het nieuwe jaar, maar Just had gelijk, er moest een antwoord komen. Ard had inmiddels 9 berichtjes achtergelaten op Lidwina's telefoon, die Just uit het bad had gevist en die het wonderwel nog deed. Drie whatsappjes, drie smsjes en drie voicemailtjes, in toenemende paniek, alsof hij er over had nagedacht. 'Waarom niet: hierbij beëindig ik onze relatie, ik zie je factuur met vertrouwen tegemoet?' Onvlee produceerde een grijns, maar ook die deed hoofdpijn. Alles deed hoofdpijn, ondanks het nieuwe regime. Just schudde resoluut zijn hoofd. 'Te frivool. En we moeten uitleggen waarom, en waarom nu. Jouw wettige wederhelft, weten we inmiddels, heeft altijd punctueel en adequaat gereageerd op haar therapeut.' Just stond op en maakte een nieuwe espresso. 'Op hem wel!' kon Onvlee niet nalaten te proesten, hoewel ook en juist proesten hem een verschrikkelijke hoofdpijn bezorgde, alsof er een staalborstel over zijn hersenstam ging. Juist op dat moment, who knew?, werd er aangebeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn