'Mijn idee was om er samen met Lidwina een punt achter te zetten. Simultaan sterven leek me romantisch. Maar ze stribbelde tegen.' Onvlee en zijn zoon hadden met zijn tweeën een fles mierzoete limoncello opgedronken. Ze hadden tot drie uur 's nachts zitten praten op verschillende plekken in het huis. Over hun frustraties, met name, en hun lage tolerantie. Ze hadden een wandeling gemaakt, het viel Just niet mee om de geëlektriseerde Onvlee bij te houden, en ze hadden opgemerkt hoe warm het was voor de tijd van het jaar. Dat moest iets betekenen, maar ze wisten niet wat. 'Dat kan toch nog steeds?' zei Just. 'Ik zie niet in waarom niet. Kwestie van fine tuning. Ik kan alles in een handomdraai in gereedheid brengen voor een double whammy.' Onvlee trok een vies gezicht. Zijn zoon vervolgde: 'Lidwina ligt technisch gezien in coma. En bij u hoeven we alleen maar de medicatie stop te zetten. Maar er zijn agressievere middelen, mocht dat jullie aanspreken, middelen sneller de dood tot gevolg hebbende. Allemaal pijnloos trouwens, dat spreekt voor zich.' Just was goed op dreef. Hij had er zin in. Hij had er eigenlijk al zolang hij in huis was zin in gehad. Een jongen met ambitie. Nu pas begreep de oude Onvlee waarover zijn zoon het had gehad toen hij zei dat hij aan 'een heel persoonlijk project' werkte. Met bouwen had het weinig te maken, – de hele sector lag immers al sinds de crisis op zijn gat –,of het moest het bouwen zijn van een toekomst voor hemzelf en zijn Tricia. 'U wilt alles onder controle hebben, maar dat kan niet meer. Het wordt tijd de regie uit handen te geven, definitief. Laat u nu toch eindelijk eens lekker gaan.' Onvlee keek naar zijn zoon. Hij had zijn baard afgeschoren. Hij zag er jonger uit. Jonger en fanatieker. Voor het eerst in zijn leven was hij bang voor hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn