Eenmaal gezeten in zijn vaste fautuil in de lounge van het Mandarin Oriental Hotel op de 36ste verdieping van het Time Warner Center aan Columbus Circle slaagde Wezenstein erin een ingehouden grijnslach op zijn gezicht te krijgen. Hier was hij niet voor gekomen, maar dit maakte hem, op een sinistere wijze gelukkig: de aanblik van de bleke vierkante woontorens rondom het rechthoekige park, die als passieve omstanders een laatste eer leken te bewijzen aan het wuivende groen in een reusachtige doodskist. Wezenstein nipte aan zijn mierzoete sake. Zo zag hij de stad het liefst: vanaf een comfortabele hoogte, ver van de penetrante lelijkheid, de terreur, het lawaai, en gezien door getint glas, waardoor het zelfs midden op een zonnige lentedag als deze, permanent leek te schemeren. Het Mandarin had als geen ander hotel begrepen dat bij deze ambiance alleen zeer zachte muziek hoorde, nee, niet eens muziek, geluid. Licht gebrom en gezoem, zonder melodie of richting. Clean. Als alles vernietigd zou worden, daar beneden, Wezenstein zou er geen last van hebben, of pas als het Time Warner Center aan de beurt was, maar dat had dan als bijkomend voordeel dat hij t.z.t. aan de subsidiecommissie niet hoefde uit te leggen waarom hij 500 in plaats van 100 dollar voor zijn kamer had betaald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn