Wezenstein behoefde geen kunstlicht te gebruiken. Het harde, scherpe ochtendlicht dat de slaapkamer binnenviel was meer dan voldoende. Jeff was op zijn rug gerold en lag als Jezus aan het kruis op zijn altaar-bed: armen gestrekt, hoofd opzij, met het ietwat gepijnigde gezicht naar beneden gericht, de hiel van de ene voet rustend op de wreef van de andere. Alleen de spijkers ontbraken. En de lendedoek. Jeffs voortplantingsorgaan lag erbij als een uitgedroogd reptiel. Per ongeluk stootte Wezenstein een lamp aan, die brak tegen de muur, maar het beoogde slachtoffer vertoonde geen enkele reactie. Later begon hij wel op zijn tong te kauwen, aan zijn scrotum te plukken, en solo voetje te vrijen. Wezenstein wachtte tot hij klaar was, stelde zijn apparatuur op, en klikte. En klikte. En klikte. In een half uur tijd maakte de Rotterdammer 400 beelden. Eigenlijk maakte hij een film, dacht hij. Een trage film. Een trage film met kleine jump cuts. Maar niemand, behalve hij, zou die film zien, want onmiddellijk na zijn voltooiing zou hij alles weer weggooien. Alles behalve één beeld. Eén beeld van Jeff. Een beeld waarin de beerachtige Texaan met de vage showbiz-ambities sterk de indruk wekte zojuist te zijn overleden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Spannend: hoe ziet dat ene beeld er uit dat de indruk wekt dat de afgebeelde net is overleden?
BeantwoordenVerwijderenDat moet toch iets te maken hebben met de ogen, zou je denken. Halfopgetrokken ooglid over halfweggedraaide iris, zo iets?
Of zou Wezenstein (mooie, Hermansiaanse naam) een verse dood suggereren door eigenhandig iets toe te voegen aan de slaper(s), een mes, pillen? Maar nee, daar zul je toch geen 400 foto's voor nodig hebben om dat vast te leggen.
Of beschikt de fotograaf over het vermogen het wegvliedende leven vast te leggen in de vorm van een schicht, een lichtflits, een schaduw?
Da's nou een van de leuke dingen aan zo'n feuilleton, dat je de schrijver zo heerlijk voor de voeten kunt lopen...
doet me denken aan 'fake'!
BeantwoordenVerwijderen