Om drie uur die nacht, toen Wezenstein de krant helemaal uit had, liep hij uit de keuken richting master bedroom en nam hij, bij minimaal licht, zijn eerste foto van Rosenfeld, terwijl deze tamelijk theatraal, als een drama queen, op zijn rug op de ronde matras lag – ook de ronde matras viel te categoriseren als menselijke aberratie – met zijn hoofd over de rand naar beneden, zijn haar, of wat daarvan over was, omlaag hangend, zijn strottehoofd in de aanbieding en zijn mond wagenwijd open, waardoor de mechanica van zijn gesnurk vrij nauwkeurig te volgen was. Huig. Tong. Neus. Huig. Tong. Neus. Het geluid dat hij daarbij maakte leek nog het meest op dat van een knorrend, reutelend varken. Rosenfelds rechterhand met overdreven grote trouwring lag nonchalant over zijn navel, terwijl zijn linkerhand, hier was over nagedacht, een buisje met pillen omvatte. Triazolam. Ook wel bekend onder de handelsnaam Halcion. Hoeveel had hij er genomen? Genoeg. Hoewel, niet genoeg om de spieren van zijn linkerhand dusdanig te verslappen dat het buisje uit zijn vingers zou glippen. Wezenstein haalde zijn camera uit het statief en ging heel dicht op de huid, of huig, zitten van zijn beoogde slachtoffer. Zo dicht, dat Rosenfelds adem de lens deed beslaan. Op het moment dat de stelende kunstenaar wilde afdrukken opende de professor een oog en fluisterde: 'You like what you see?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn