25. Het verlies

Asger Jorn

De anonieme dreigbrief kwam van de moeder. Zij zat hierachter. Misschien was de vader inmiddels overleden, of waren ze gescheiden; iets had de moeder doen besluiten om, vanuit Denemarken, alsnog wraak te nemen op Doctor Proctor, de beul uit Amsterdam, die er zeven jaar geleden veel te gemakkelijk vanaf was gekomen. Dat laatste klopte. Ik was vrijuit gegaan. Er was niet eens een zaak geweest. Afgezien van de opportunity costs, zat ik met mijn knagende geweten. Het was een akelig ongeluk, en een ongeluk met een drieëntwintigjarige, akelig of niet, is een tragedie. A.F.Th. van der Heijden had zeshonderdveertig pagina's nodig om zijn zoon te begraven, maar die lijdt, net als ik vrees ik, aan logorroe.
Ik zie de moeder nog staan op het vliegveld van Kopenhagen, in haar off white Chanel-jurkje. Geen tranen. Een koude blik. Ik heb haar gecondoleerd en heb de volgende vlucht terug genomen. Wat kon ik anders doen? Ieder detail, net als bij overspel, zou de zaak alleen nog maar verakeligen.
Ik kende geen moeders. Die van mij was er jong tussenuit gepiept. De moeder van Enna, een verschrompeld dametje, woonde in Osaka en sprak geen woord Engels. Enna was zelf ook geen moeder; ik zei al dat we vergeten waren om kinderen te krijgen. De waarheid was dat ik geen enkele behoefte had om van Enna een moeder te maken. Zij ook niet, gelukkig.
Destijds had ik er niet of in elk geval te weinig bij stil gestaan dat die jongen, laten we hem S. noemen, een moeder had. Hij was volwassen, had in volle tegenwoordigheid van geest zijn keuze gemaakt om zich door mij te laten behandelen. We hadden een contract, nota bene. Een contract, geheel en al doortimmerd door mijn advocaat...! Zoiets als het contract dat de moeder denkelijk had met het agentschap voor huurmoordenaars dat ze had ingeschakeld om mijn leven te ruïneren.
'Executions in this town are rarely this elaborate,' hinnikte ik nerveus, toen mijn gedoodverfde levensbeëindigers en ik van onze chai thee nipten. Het had mij aan de moed ontbroken om het kokende water tegen ze in te zetten; misschien maar goed ook, voor het geval ik de deur naar buiten niet op tijd zou hebben bereikt of niet had kunnen openen. 'Amsterdam assassinations go more like bam bam bam.'
'Bam bam bam?' vroeg Tom. De frons op zijn gezicht kreukelde nog wat dieper dan normaal.
'And quite often they shoot the wrong person.'
Tim gebaarde naar zijn handlanger dat het hoogste tijd was om af te meren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn