20. Leuk. L e u k . Niet zo leuk.

Image result for red elton john glasses

In de badjas van Bettina ging ik kijken in het vooronder. Niets. Ik ging kijken in de minuscule wc. Ook niets. Ik maakte een rondje in de machinekamer. Weer niets.
Even later, toen ik me weer in de bedstee had verschanst, cirkelde er een politie-helikopter boven de kade. Ik spotte hem door de patrijspoort. Ha: ik hem wel, maar hij mij niet. Tenminste, daar ging ik van uit.
Wat deed dat ding hier? Ik had Enna's Birò verdekt opgesteld, in de struiken, maar misschien was ik gevolgd op mijn tochtje door de stad. Het was een leuk tochtje. Rijden in de Birò is leuk. Het is leuk om ouden van dagen op de stoep tegen het verkeer in voor hun rollator te rijden, alsmede jonge moeders voor hun kinderwagen en soepjurken voor hun soepjurken.
Het idee dat een simpele achtervolging, of alleen maar het doorgeven van het nummerbord voldoende was om mij te traceren, was niet zo leuk.
Misschien ging het alleen om intimidatie. 'Denk maar niet dat je aan de arm der wet ontkomt, Into M. Geniet...'
Hoe dan ook, bij het eerste kopje cappuccino, – niet zo goed als bij mij thuis, maar refugees can't be picky, – maakte de heli rechtsomkeert.
Ik was bezorgd om Enna, maar mijn bezorgdheid werd overstemd door mijn frustratie dat ik niet met haar in contact kon komen (als yogalerares ging Bettina er prat op geen computers of tablets of wat dan ook in huis te hebben). De enige manier die ik kon bedenken was een brief schrijven, dus dat deed ik. Toen ik er eenmaal voor ging zitten werd een epistolaire ader bij mij ontstopt en schreef ik de mooiste brief die ik haar ooit had geschreven, compleet met noir-romantische extase, nostalgische verwijzingen en hysterische poëzie.
In Bettina's badjas, met een oversized Elton John-bril op die ik had gevonden (nog helemaal niet zo'n slechte vermomming, eigenlijk), wilde ik de boot af gaan om de brief te posten, maar ik kreeg de deur niet open.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn