 |
| Anone in De Groene Amsterdammer |
Op mijn reportage over het Dortmundse poppenbordeel kreeg ik veel, en opvallend
lovende reacties, van lezers die zich bevonden in Hongkong, Londen, Boston en New Jersey, behalve van een vrouw, die me in een email berispte voor mijn 'slappe verhaal'. Eerst dacht ik, toegegeven, misschien nogal gretig-hysterisch: een hatemail. Een hatemail is voor een schrijver in deze ontlezen tijden toch een soort verzetsmedaille. Daarna dacht ik, mede gezien haar toevoeging 'Kom dat maar eens uitleggen, dan,' hier te maken te hebben met een vrouw in de business om zo te zeggen. Al met al nogal cryptisch, dus ik stuurde haar een verzoek om zich nader te verklaren en toen bleek dat deze Jannah vond dat ik niet diep genoeg op de materie in ging.
Filosofisch, bedoelde ze.
Van alle bezwaren die met name vrouwelijke lezers tegen mijn verhaal zouden kunnen hebben, was dit er een die ik niet had zien aankomen. De lezeres in kwestie vond dat mijn verhaal thuishoorde in de Consumentengids, of anders bij een reisverhaal, 'net zoiets als een restaurantrecensie'.
Ik begrijp de behoefte aan diepgang heden ten dage, maar ik vrees dat de troost die de filosofie kan bieden beperkt is. In dit verband verwacht ik meer van de primatologie.
