Amerikaanse Neef

Tom Bachtell

De Amerikaanse Neef wilde koffie drinken. Het werd bier, in het Bimhuis.
Ik loop nu naar de deur, smste hij één minuut voor de afgesproken tijd.
Ik zit aan de bar, smste ik terug.
Overbodige communicatie: een Amerikaanse uitvinding.
Hij zag er patent uit zou ik bijna zeggen, als dat geen cliché was.
Zelf al voorzien, bestelde ik een bier voor hem, waarop hij er twee bestelde: een voor hemzelf en nog een voor mij. Vervolgens werden wij gedwongen de spontane toespraak aan te horen van een jonge Mexicaanse jazzbassiste, die wees op mensenrechtenschendingen, niet alleen in Mexico, en het belang van muziek. 'Iedereen heeft een keus om het goede of het slechte te doen, muziek kan helpen de goede keuze te maken.'
Ontroerend.
'Waarom kom je niet gewoon weer in Nederland wonen?' trapte ik af.
'Waarom zou ik? Ik hou van mijn baan, ik heb een leuke vriendin en ik communiceer elke dag met mijn dierbaren.' De zorgen over Trump deed hij op Trumpiaanse wijze af. 'En dan dat weer van jullie.'
Ik begon terug te verlangen naar Amerika.
Toen gebeurde waar ik stiekem op had gehoopt: homerisch gelach, inclusief buikpijn en afgeknepen hoog stemmetje, naar aanleiding van een verhaal over zijn dochter die hij eens naar een feestje bracht nadat zij al fiks had ingenomen met vriendinnen. Bij het stoplicht kwam alles eruit. Hij leverde haar toch af, op ultrahoge hakken, maar even later werd hij gebeld, of hij haar weer op kon komen halen, want ze voelde zich niet zo lekker. Er zijn weinig mensen met wie ik de hoogste staat van lachen bereik zonder gebruikmaking van lachopwekkende spiritualia. Opeens stond hij op, ik was bang dat hij wegging, mijn Amerikaanse neef, maar hij zocht naar papier om zijn en mijn tranen te drogen.