Zazi, dacht Julius Wezenstein, laat ik even voor wat ze is. Die komt nog wel. Laat ik het mezelf niet onnodig ingewikkeld maken en eerst Jeff afwerken. Jeff, een beerachtige Texaan met onduidelijke showbiz-ambities, had zijn sleutels, of beter gezegd: kopieën van zijn sleutels, al opgestuurd naar Rotterdam, met de mededeling: I'm ready when you are. Dat waren de betere beoogde slachtoffers. Die al, voordat je erom had gevraagd, op hun rug gingen liggen, weerloos, als een jonge hond, in afwachting van wat komen ging. Jeff woonde in Soho. Dat wil zeggen: hij woonde in een flat aan de noordelijke rand van Soho, waar technisch gezien Greenwich Village al was begonnen – niet het mooiste deel van de Village – maar dat was allemaal bijzaak. Het ging om zijn lijf, en hoe dat lijf was gedrapeerd over zijn bed. Van te voren was afgesproken dat als het 's nachts warm genoeg was om naakt te slapen, hij alleen een laken over zich heen zou slaan. Kussens waren uit den boze. Dit bespaarde Wezenstein een aantal complexe handelingen bij de tenuitvoerlegging van The Big Sleep. Jeff zou zichzelf al hebben geprepareerd, zogezegd. Vrijdagnacht, om 2.54 AM, een tamelijk willekeurig tijdstip, nam Wezenstein de taxi. Jeff wist niet zeker dat Wezenstein zou komen, maar Wezenstein wist ook niet zeker of Jeff er wel zou zijn. Jeff had de neiging tot diep in de nacht uit te gaan, en/of bij vage connecties in bed te belanden, maar misschien had hij dankzij cosmische communicatie begrepen dat hij deze nacht moest gaan klaarliggen om de stelende kunstenaar tot dienst te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn