Rouw

Gerhard Richter: Kerze

Nadat de walging was weggeëbt, was ik in de rouw. Gisteravond, toen ik alleen met de kinderen at, heb ik een kaarsje aangestoken voor de vermoorde advocaat te Buitenveldert. De woorden 'vermoorde advocaat te Buitenveldert' had ik niet graag willen gebruiken en bedenken, maar het was niet anders. Ik zei tegen mijn kinderen dat de weduwe van de vermoorde advocaat er nu misschien ook wel zo bij zat, met haar twee schoolgaande kinderen.
Alles hetzelfde en alles voor altijd anders.
Een afgehakte kop voor een café, een brandende auto bij De Telegraaf, de liquidatie van een misdaadblogger, het 'laten slapen' van de broer van de kroongetuige, een mortiergranaat naar de rechtbank, het dreigen met het 'laten slapen' van een officier van justitie... What's next? Het opblazen van het ministerie? Hier raken we niet alleen aan de grenzen van de rechtsstaat maar ook aan de grenzen van de redelijkheid; oftewel, we betreden het terrein van de waanzin. In zo'n context valt beter te begrijpen waar de zo vermaledijde 'war on drugs' vandaan komt. Alles legaliseren dan maar om de woekerwinsten uit maffiose handen te slaan?
Ik rouw niet alleen om de vermoorde advocaat, die nota bene Redouan Taghi zou kunnen hebben bijgestaan als die zou zijn opgepakt (de strafpleiter schijnt nogal principieel te zijn geweest in zijn verdediging van het recht op rechtsbijstand en dat siert hem) en de rechtsstaat, die weer een beetje minder soeverein lijkt, maar ook en vooral om mijn eigen lef.
Als mensen in alle vroegte voor hun huis worden doodgeschoten omdat ze dingen zeggen of schrijven die iemand anders onwelgevallig zijn, als mensen puur door hun associatie met iets of iemand anders 'fair game' zijn, dan heeft dit repercussies voor iedereen die de free flow of information lief is, iedereen die iets probeert te doen dat boven zijn eigen straatje uitstijgt. Ik weet niet meer wat ik durf te schrijven.